Παντζάρι Pablo

Η ποικιλία τεύτλων Pablo είναι αρκετά γνωστή στη ρωσική αγορά, συχνά περιλαμβάνεται στις λίστες με τα καλύτερα ως τα πιο παραγωγικά και αξιόπιστα.

Τα παντζάρια του Pablo είναι ένα υβρίδιο ολλανδικής παραγωγής. Δημιουργήθηκε από τον Bejo Zaden B. V. Η υβριδική ποικιλία συμπεριλήφθηκε στο ρωσικό κρατικό μητρώο το 1993.

Η ροζέτα είναι κάθετη, με όρθια μεσαίου μεγέθους φύλλα, ύψους 30-40 εκ. Η πλάκα του φύλλου είναι οβάλ, με ελαφρές φουσκάλες και κυματισμούς κατά μήκος των άκρων. Οι μίσχοι είναι μεσαίου μήκους, ροζ-κόκκινοι.

Οι ριζικές καλλιέργειες είναι στρογγυλές, σχεδόν τέλεια σφαιρικού σχήματος, ύψος καρπού 8-10 cm, διάμετρος - 10-13 cm. ώρα συγκομιδής). Το δέρμα είναι λείο, λεπτό. Ο πολτός είναι σκούρο κόκκινο με μοβ χροιά, λείος, δεν είναι επιρρεπής σε φελλό, οι δακτύλιοι είναι ελάχιστα αισθητές.

Τα παντζάρια του Pablo έχουν υπέροχη γεύση. Ο πολτός είναι τρυφερός, ζαχαρωτός, ζουμερός. Ποικιλία ευέλικτη, που χρησιμοποιείται σε φρέσκα πιάτα, κατάλληλη για σαλάτες, μπορς, επιδόρπια, καλά αποθηκευμένη το χειμώνα, κατάλληλη για παρασκευή χαβιαριού και κατάψυξη.

Η ποικιλία είναι μέτρια πρώιμη, η συγκομιδή πραγματοποιείται 100-110 ημέρες μετά την εμφάνιση μαζικών βλαστών.

Η απόδοση είναι πολύ σταθερή, υψηλή, υπερβαίνει το πρότυπο Bordeaux 237. Από 1 τ. m αφαιρέστε 6,5-7,5 kg ριζικών καλλιεργειών, από 10 τ. m - 60-70 kg, από 1 εκτάριο - κατά μέσο όρο 241-320 εκατοστά φρούτων εμπορικής ποιότητας.

Με καλή γεωργική τεχνολογία, είναι δυνατό να αφαιρεθούν έως και 520 centners ανά εκτάριο - τέτοια αποτελέσματα ελήφθησαν στην περιοχή Kirov. Η απόδοση των εμπορεύσιμων φρούτων είναι αρκετά υψηλή - 89-96%.

Τα παντζάρια του Pablo καλλιεργούνται σε όλες τις περιοχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας, από τα βόρεια έως τα νότια. Αναπτύσσεται καλά στη μεσαία ζώνη, στα Ουράλια, στην Ανατολική και Δυτική Σιβηρία, στα βόρεια, βορειοδυτικά και στον Βόρειο Καύκασο. Οι συνιστώμενες περιοχές ανάπτυξης δεν περιλαμβάνουν την Άπω Ανατολή.

Όπως όλες οι ποικιλίες που συνιστώνται για εμπορική παραγωγή, η υβριδική ποικιλία Pablo είναι πολύ ευέλικτη και ανταποκρίνεται στην καλή φροντίδα - επιδεικνύοντας ακόμη υψηλότερη απόδοση. Η κουλτούρα είναι καλή για τους αρχάριους γιατί στοχεύει σε καλές αποδόσεις υπό όλες τις συνθήκες. Κατά μέσο όρο, απαιτεί μόνο τυπική φροντίδα.

1. Οι σπόροι προετοιμάζονται πριν από τη φύτευση: δύο εβδομάδες πριν από τη σπορά, εμποτίζονται, διατηρούνται για 4 ημέρες και μετά ψύχονται για 10 ημέρες.

2. Ο χώρος σποράς πρέπει να είναι πολύ ηλιόλουστος και το έδαφος ζεστό - όχι λιγότερο από + 8 ... 10 ° C

3. Μοτίβο σποράς σπόρων τεύτλων Pablo: 10 cm μεταξύ των φυτών, 30 cm μεταξύ των σειρών.

4. Τα παντζάρια πρέπει να αραιωθούν, γιατί από κάθε σπόρο, που είναι σπόρος, βγαίνουν 2-3 βλαστάρια. Αραιώστε τρεις φορές: 1 εβδομάδα μετά τη βλάστηση, στη φάση του 4ου αληθινού φύλλου. Για τρίτη φορά, η αραίωση συνδυάζεται με τη συγκομιδή - στις αρχές Αυγούστου, μπορείτε να συλλέξετε όλα τα μικρότερα φρούτα, αφήνοντας 10 cm μεταξύ των ριζών.

5. Στα παντζάρια αρέσει να χαλαρώνουν προσεκτικά - μετά από κάθε πότισμα.

6. Η έγκαιρη αφαίρεση όλων των ζιζανίων είναι σημαντική, καμία ρίζα δεν αρέσει στους ανταγωνιστές.

7. Το πότισμα πρέπει να γίνεται προσεκτικά. Η υπερβολική υγρασία θα κάνει τα φρούτα να δείχνουν υδαρή. Συνήθως ποτίζονται μόνο σε ξηρούς μήνες, κατά μέσο όρο, όχι περισσότερες από 3-4 φορές ανά εποχή. Το πότισμα διακόπτεται εντελώς 2-3 εβδομάδες πριν τη συγκομιδή.

Τα παντζάρια συνήθως δεν καλύπτονται, αλλά αν δεν υπάρχει χρόνος για την παρακολούθηση των ζιζανίων και της άρδευσης, οι διάδρομοι μπορούν να καλυφθούν με ένα λεπτό στρώμα πριονιδιού ή τύρφης - όχι περισσότερο από 1-2 cm.

Δεν είναι απαραίτητο να κάνετε επίδεσμο σε καλά προετοιμασμένο έδαφος.Αλλά αν αρχικά τα παντζάρια φυτεύτηκαν σε φτωχό έδαφος, θα πάρουν καλά λιπάσματα.

Στα παντζάρια δεν αρέσει η μεγάλη ποσότητα οργανικής ύλης και αζώτου, είναι καλύτερα να τα ελαχιστοποιήσετε. Τροφοδοτούνται με άζωτο μόνο μέχρι την πρώτη αραίωση. Αυτό μπορεί να είναι ένα πράσινο έγχυμα τσουκνίδας, αραιωμένα περιττώματα πτηνών, διάλυμα ουρίας ή νιτρικού αμμωνίου.

Από τον Ιούλιο, μπορείτε να ταΐζετε με λιπάσματα ποτάσας. Οι ριζικές καλλιέργειες αποθηκεύουν εντατικά θρεπτικά συστατικά. Ως επίδεσμος από ποτάσα, η τέφρα ξύλου ταιριάζει καλύτερα - ταυτόχρονα μειώνει ελαφρώς την οξύτητα του εδάφους, απολυμαίνει το έδαφος. Η τέφρα ξύλου που λαμβάνεται από την καύση σημύδας ή πεύκου περιέχει επίσης άλλα ιχνοστοιχεία όπως φώσφορο και βόριο. Τα τελευταία παντζάρια εκτιμώνται ιδιαίτερα.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε χλωριούχο κάλιο, τα παντζάρια το παίρνουν καλά. Ο επίδεσμος βορίου μερικές φορές πραγματοποιείται χωριστά: τα φύλλα ψεκάζονται με διάλυμα βορικού οξέος.

Για να αυξηθεί η γλυκύτητα των τεύτλων, ποτίζεται με φυσιολογικό ορό (1 κουταλιά της σούπας ανά 10 λίτρα νερό), χουμικό νάτριο, ωστόσο, τα παντζάρια του Pablo αποκτούν γλυκύτητα καλά υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Μόλις κιτρινίσουν οι κορυφές, είναι ώρα να μαζέψουμε τα παντζάρια. Αλλά η ποικιλία Pablo μπορεί να διατηρήσει το φύλλωμα φρέσκο ​​για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, επομένως αφαιρείται όταν οι καρποί είναι αρκετά μεγάλοι. Συγκομίζεται στα τέλη του καλοκαιριού - αρχές φθινοπώρου, όταν ο καιρός είναι κατάλληλος. Είναι καλύτερο να επιλέξετε μια ζεστή, ηλιόλουστη μέρα.

Για αποθήκευση, τα παντζάρια στεγνώνουν στον καθαρό αέρα, κόβοντας τις κορυφές 3-5 cm, στη συνέχεια τοποθετούνται σε ξύλινα κουτιά, πασπαλίζοντας κάθε στρώμα με μόλις υγρή άμμο, τοποθετούνται σε κελάρι ή υπόγειο.

Η ιδανική επιλογή είναι τα θρεπτικά αργιλώδη ή αμμοπηλώδη πλούσια σε οργανική ουσία. Σε εδάφη με πυκνότητα αλουμίνας ή φτωχούς ψαμμίτες, τα παντζάρια θα αισθάνονται χειρότερα. Η βέλτιστη οξύτητα είναι 6,0-7,0 pH. Τα πιο όξινα εδάφη οδηγούν στο γεγονός ότι οι ριζικές καλλιέργειες υποφέρουν από σήψη, αποδεικνύονται μικρά και άγευστα, τα πιο αλκαλικά φυτά δεν έχουν αρκετή διατροφή.

Σε πολύ όξινα εδάφη, προστίθεται 1 κιλό αλεύρι δολομίτη ανά 1 τετρ. Μ.

Ένα οικόπεδο για τεύτλα προετοιμάζεται το φθινόπωρο: εφαρμόζονται σε αμμώδη εδάφη για 1 τετραγωνικό μέτρο. m 20 κιλά άργιλο αλεύρι, την ίδια ποσότητα τύρφης και χούμου. Η άμμος χύνεται σε πολύ πυκνά εδάφη - έως 40 κιλά ανά 1 τετρ. Μ.

Εισάγονται μικροστοιχεία: θειικό κάλιο (15 g), υπερφωσφορικό (40 g), θειικό αμμώνιο (30 g), βόριο (3 g). Σκάψτε την περιοχή για 1 μπαγιονέτα φτυαριού. Το νιτρικό αμμώνιο προστίθεται κατά την εαρινή εκσκαφή - 20 γραμμάρια ανά 1 τετρ. Μ.

Η φρέσκια κοπριά για τεύτλα μπορεί να εφαρμοστεί μόνο 1-2 χρόνια πριν από τη φύτευση.

Η ποικιλία Pablo είναι πολύ δημοφιλής στους Ρώσους κηπουρούς. Για πολλούς, το υβρίδιο ήταν μια ανακάλυψη και έδειξε ακριβώς τι πρέπει να είναι ένα καλό παντζάρι.Το ριζικό λαχανικό μπορεί να θρυμματιστεί, αλλά ο πολτός είναι ακόμα νόστιμος. Μέσα στα τεύτλα δεν υπάρχουν δαχτυλίδια, λευκές φλέβες, συμπαγείς ίνες, τα παντζάρια δεν γίνονται βελανιδιές υπό οποιεσδήποτε συνθήκες καλλιέργειας. Το χρώμα του πολτού είναι λαμπερό, πλούσιο, καφέ. Η γεύση είναι ευχάριστη. Η συνοχή των παντζαριών είναι εξαιρετική - ο ελαστικός, τρυφερός, ζουμερός πολτός είναι εξίσου καλός σε μπορς, σε βινεγκρέτ, σε σαλάτες. Η εμφάνιση των παντζαριών είναι επίσης ευχάριστη: τα φρούτα είναι ομοιόμορφα, λαξευμένα, τακτοποιημένα, ένα προς ένα.

Πολλοί άνθρωποι αποκαλούν τα παντζάρια όχι μεγάλα, αλλά μεσαίου ή μικρού μεγέθους, αλλά είναι αυτές οι διαστάσεις που είναι πιο βολικές στην πράξη. Ένα μικρό λαχανικό με ρίζα ταιριάζει καλύτερα για μαγείρεμα και αποθήκευση, ένα ή περισσότερα ριζώδη λαχανικά είναι αρκετά για ένα φρέσκο ​​πιάτο χωρίς υπολείμματα.

Η διατήρηση της ποιότητας για έναν τόσο ζουμερό λείο πολτό και λεπτό δέρμα είναι εξαιρετική. Πολλοί κηπουροί σημείωσαν ότι δεν είχαν χρόνο να ελέγξουν την ποιότητα διατήρησης της ποικιλίας μέχρι την άνοιξη, επειδή έφαγαν τα πάντα πολύ νωρίτερα.

Η ποικιλία δεν αρρωσταίνει καθόλου, είναι ανθεκτική στο κρύο και ανέχεται καλά την ξηρασία. Το υβρίδιο Pablo είναι πολύτιμο για όλες τις φάρμες - από μικρές έως μεγάλες. Είναι επίσης λογικό να το λάβετε υπόψη για αρχάριους.