Αλόη: χαρακτηριστικά, είδη, συμβουλές για καλλιέργεια

Ανάμεσα σε όλα τα παχύφυτα που είναι δημοφιλή στους εγχώριους καλλιεργητές λουλουδιών, η αλόη κατέχει μια ξεχωριστή θέση. Αυτό είναι ένα πολυάριθμο γένος, το οποίο περιλαμβάνει όχι μόνο διακοσμητικά, αλλά και φαρμακευτικά είδη. Τα πρώτα χρησιμοποιούνται για τη μετατροπή χώρων κατοικιών και γραφείων, ενώ τα δεύτερα έχουν μια σειρά από χρήσιμες ιδιότητες και χρησιμοποιούνται με επιτυχία για ιατρικούς σκοπούς.

Όσο για τη σωστή φροντίδα της αλόης, δεν διαφέρει σε πολυπλοκότητα: αρκεί να εξοικειωθείτε με τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του φυτού και συμβουλές για την καλλιέργειά του, ακολουθώντας τις οποίες σας επιτρέπει να επιτύχετε το καλύτερο αποτέλεσμα.

Επί του παρόντος, οι βιολόγοι έχουν περιγράψει περισσότερα από 500 είδη του εν λόγω φυτού, τα περισσότερα από τα οποία είναι αφρικανικής, μεσογειακής και αραβικής προέλευσης. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στα φύλλα αλόης, τα χαρακτηριστικά των οποίων παρατίθενται παρακάτω:

• μεγάλο πάχος και ξιφοειδές σχήμα.
• διάταξη σε μια σπείρα με το σχηματισμό πυκνών ροζέτες.
• εντυπωσιακό μήκος, χαρακτηριστικό πολλών ειδών.
• λείες ή οδοντωτές άκρες.
• η παρουσία αιχμηρών αγκάθων ή μαλακών βλεφαρίδων.
• σημαντική ποσότητα υγρού συσσωρευμένη στα εσωτερικά κύτταρα.
• η παρουσία κλειστών πόρων που μειώνουν την ένταση της εξάτμισης υγρασίας σε συνθήκες έλλειψής της.

Εάν το φυτό αντιμετωπίζει υπερβολικά σοβαρή έλλειψη νερού, μπορεί να ρίξει τα κάτω φύλλα. Άξια αναφοράς είναι και τα σωληνοειδή άνθη της αλόης, τα οποία είναι μικρά σε μέγεθος και ποικίλουν στο χρώμα.

Τις περισσότερες φορές, χαρακτηρίζεται από φωτεινά χρώματα - κίτρινο, πορτοκαλί ή κόκκινο. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η αντοχή του περιγραφόμενου παχύφυτου, που του επιτρέπει να επιβιώσει σε συνθήκες που είναι επιζήμιες για πολλά άλλα φυτά. Λόγω των ιδιαιτεροτήτων της δομής του, μπορεί να αντέξει τη ζέστη και την ξηρασία και η πικρή του γεύση το προστατεύει με επιτυχία από τα περισσότερα φυτοφάγα ζώα.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, περισσότερα από 500 είδη αλόης είναι γνωστά στην επιστήμη, αλλά μόνο μερικές δεκάδες από αυτά μπορούν να καυχηθούν για δημοτικότητα. Στη συνέχεια, θα εξετάσουμε τις πιο αξιόλογες ποικιλίες αυτού του χυμώδους φυτού, χωρισμένες υπό όρους σε φαρμακευτικές και διακοσμητικές.

Η πρακτική δείχνει ότι η ανθρωπότητα χρησιμοποιεί περίπου 15 είδη αλόης για ιατρικούς σκοπούς. Όσο για τα πιο δημοφιλή φυτά που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, η λίστα τους έχει ως εξής.

• Aloe Vera (Barbadian, παρούσα). Χαρακτηρίζεται από κοντό μίσχο και μεγάλα σαρκώδη φύλλα με διαφοροποιημένο χρώμα και που περιέχουν μεγάλη ποσότητα τζελ. Λόγω των ιδιοτήτων του, χρησιμοποιείται ευρέως στην ιατρική και την αρωματοποιία.

• Δέντρο αλόης (αγαύη). Ένα ανεπιτήδευτο και γνωστό παχύφυτο, του οποίου το ύψος στο σπίτι σπάνια φτάνει το μέτρο. Διαθέτει κυρτά φύλλα, διακλαδιζόμενους βλαστούς και εξαιρετικά σπάνια ανθοφορία, για την οποία έλαβε το δεύτερο όνομά του.

• Η αλόη είναι τρομακτική. Ένα από τα μεγαλύτερα είδη, που φτάνει τα 3-5 μέτρα στο φυσικό του περιβάλλον. Χαρακτηρίζεται από τεράστια και βαριά (μέχρι 2 κιλά) θαμπά πράσινα φύλλα, «οπλισμένα» με αιχμηρά κοκκινοκαφέ αγκάθια.

• Aloe sokotrinskoe. Αυτό το φυτό, που είναι εγγενές στο ημι-έρημο νησί Socotra, θεωρείται συχνά μια ποικιλία του παχύφυτου που περιγράφεται στην προηγούμενη παράγραφο.Είναι λιγότερο δημοφιλές, αλλά είναι γνωστό στους θεραπευτές της Μέσης Ανατολής από την αρχαιότητα.

Αυτή η ομάδα είναι πρωτίστως ενδιαφέρουσα για την εμφάνιση των ειδών που περιλαμβάνονται σε αυτήν, συμβάλλοντας στην εντυπωσιακή διακόσμηση χώρων κατοικιών και γραφείων. Τα πιο αξιοσημείωτα παχύφυτα αυτής της κατηγορίας είναι τα ακόλουθα.

• Η αλόη είναι πολύχρωμη. Είναι θαμνώδες φυτό με μικρό μήκος στελέχους που φτάνει τα 30 εκατοστά σε ύψος. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι το κηλιδωτό χρώμα των τριγωνικών φύλλων, εξαιτίας του οποίου αυτό το χυμώδες συχνά ονομάζεται τίγρη και ριγέ. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είδους είναι τα όμορφα πορτοκαλί-κόκκινα άνθη του.

• Αλόη διπλωμένη. Μοιάζει με ένα φανταχτερό μικροσκοπικό δέντρο με κοντό και μάλλον χοντρό κορμό. Επιπλέον, η εν λόγω ποικιλία είναι αξιοσημείωτη για το αρχικό σχήμα και τη διάταξη των φύλλων, για τα οποία ονομάζεται βεντάλια.

• Αλόη Μαρλότα. Αυτό το παχύφυτο, που στη φύση φτάνει τα 4 μέτρα ύψος, πήρε το όνομά του από τον Γερμανό εξερευνητή της χλωρίδας της Νότιας Αφρικής. Τα φύλλα της αλόης μαρλό χαρακτηρίζονται από μεγάλο πλάτος και παρουσία αγκάθων και τα άνθη της είναι υποκοριστικά και κιτρινωπό-πορτοκαλί χρώματος.

• Η αλόη είναι οκλαδόν. Αυτό το θαμνώδες είδος χαρακτηρίζεται από μικρό μέγεθος, γκριζοπράσινα ή πρασινομπλε φύλλα και ανοιχτόχρωμα αγκάθια, που παρουσιάζονται σε τεράστιους αριθμούς. Όσο για τα άνθη του περιγραφόμενου παχύφυτου, έχουν κοκκινωπή απόχρωση.

• Aloe spinous. Μια άλλη ποικιλία που μοιάζει με μικροσκοπικό θάμνο. Τα φύλλα της εν λόγω αλόης έχουν σκούρο σαλάτα ή γκριζοπράσινο χρώμα και τα κύρια διακοσμητικά τους είναι πολλές ανοιχτόχρωμες κηλίδες. Αξιοσημείωτα είναι και τα ακανθώδη άνθη της αλόης, που ενθουσιάζουν τους αισθητικούς με το απαλό πορτοκαλί χρώμα τους.

• Το τελευταίο διακοσμητικό είδος που αξίζει να αναφερθεί είναι aloe havortia. Αυτό το φυτό χωρίς στέλεχος μοιάζει εξωτερικά με το Hawortia - ένα σχετικό παχύφυτο από την οικογένεια Asphodel. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εν λόγω αλόης είναι τα πολλά ανοιχτόχρωμα αγκάθια και τρίχες που διαστέλλουν τα γκριζοπράσινα φύλλα της σε όλο το μήκος και τα άνθη σε παστέλ αποχρώσεις.

Το κύριο κριτήριο που καθορίζει την επιλογή της ποικιλίας αλόης είναι οι προτιμήσεις του ιδιοκτήτη της (δηλαδή, για ποιους σκοπούς πρόκειται να χρησιμοποιήσει το αποκτημένο παχύφυτο - φαρμακευτικό ή διακοσμητικό). Αν ξεχωρίσουμε τις απαιτήσεις που πρέπει να πληρούν τα φύλλα του φυτού που ενδιαφέρει τον καλλιεργητή, τότε η λίστα τους θα μοιάζει με αυτό:

• σάρκα και σταθερότητα?
• πλούσιο χρώμα?
• καμία ζημιά.

Η επιλογή των μοσχευμάτων αλόης που χρησιμοποιούνται ως υλικό φύτευσης είναι επίσης άξια προσοχής. Αυτό το μέρος του παχύφυτου πρέπει να είναι επαρκούς μήκους (τουλάχιστον 5 cm) και δυνατά σαρκώδη φύλλα (τουλάχιστον 2-3 τεμάχια).

Παρά το γεγονός ότι πολλά είδη αλόης διαφέρουν εντυπωσιακά μεταξύ τους, η φροντίδα τους συνεπάγεται τη συνεκτίμηση των ίδιων βασικών κανόνων. Η συμμόρφωση με το τελευταίο σάς επιτρέπει να καλλιεργήσετε ένα όμορφο και υγιές παχύφυτο που μπορεί να ευχαριστήσει τον ιδιοκτήτη του για 5, 10 ακόμη και 20 χρόνια, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της επιλεγμένης ποικιλίας.

Λαμβάνοντας υπόψη τη φωτοφιλία της αλόης, θα πρέπει να τοποθετείται σε μέρη που δεν υποφέρουν από έλλειψη ηλιακού φωτός. Η καλύτερη επιλογή είναι ένα περβάζι με νότιο, νοτιοανατολικό ή νοτιοδυτικό προσανατολισμό: εξασφαλίζει ότι τα φύλλα του φυτού δεν τεντώνουν και διατηρούν το πλούσιο χρώμα τους. Με την έναρξη της ψυχρής περιόδου, το περιγραφόμενο παχύφυτο μπορεί να χρειαστεί πρόσθετο φωτισμό που παρέχεται από φυτολάμπες.

Μάιος έως Σεπτέμβριος Τα παχύφυτα είναι κατάλληλα για θερμοκρασίες γύρω στους 25°C. Το χειμώνα, το δωμάτιο πρέπει να είναι πολύ πιο δροσερό, γεγονός που επιτρέπει στην αλόη να μεταβεί σε αδρανή κατάσταση (η καλύτερη επιλογή δεν είναι υψηλότερη από 14 ° C, αν και οι υψηλότερες τιμές είναι αποδεκτές). Όσον αφορά την ελάχιστη επιτρεπόμενη θερμοκρασία, τα περισσότερα είδη ανέχονται ανώδυνα βραχυπρόθεσμα κρυολογήματα έως και 6 ° C.

Για την πλήρη ανάπτυξη του παρουσιαζόμενου παχύφυτου χρειάζεται ένα χαλαρό, διαπερατό από τον αέρα έδαφος που να έχει ουδέτερη ή ελαφρώς όξινη αντίδραση (pH 6,5-7,0). Η σύνθεση ενός τέτοιου εδάφους πρέπει να περιλαμβάνει 4 κύρια συστατικά:

• χλοοτάπητα?
• χοντρή άμμος?
• φυλλώδη γη?
• μαυρόχωμα.

Αυτά τα συστατικά πρέπει να λαμβάνονται σε αναλογία 2: 1: 1: 1, η οποία είναι η βέλτιστη για τη συντριπτική πλειοψηφία των ειδών αλόης. Μια εναλλακτική λύση είναι να αγοράσετε έτοιμο χώμα σχεδιασμένο για την καλλιέργεια παχύφυτων. Ως πρόσθετα, συνιστάται η χρήση αποσαθρωτικών - βερμικουλίτης, λεπτό χαλίκι, τσιπς από τούβλα ή θρυμματισμένος ξυλάνθρακας (το μερίδιό τους δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1/3 του συνολικού όγκου του υποστρώματος).

Στη ζεστή εποχή, η αλόη πρέπει να ποτίζεται αρκετά συχνά - 1-2 φορές την εβδομάδα. Με την έναρξη του κρύου καιρού, αυτή η διαδικασία πρέπει να πραγματοποιείται πολύ λιγότερο συχνά, χρησιμοποιώντας ελαφρώς θερμαινόμενο νερό. Επιπλέον, πρέπει να λάβετε υπόψη τις ακόλουθες απλές συστάσεις:

• πριν ποτίσετε το παχύφυτο, θα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι το χωμάτινο κομμάτι είναι στεγνό.
• Για να αποφευχθεί η αποσύνθεση, πρέπει να αποφεύγεται το νερό στις πρίζες.
• η αραίωση των φύλλων της αλόης υποδηλώνει έλλειμμα υγρασίας και απαιτεί πιο εντατικό πότισμα του φυτού.

Ως παχύφυτο, αλόη δεν αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της έλλειψης υγρασίας στον αέρα του δωματίου. Οι εξαιρέσεις είναι περιπτώσεις όπου η εγκατάσταση βρίσκεται κοντά σε μπαταρίες και άλλες συσκευές θέρμανσης. Για να αποφευχθεί η επιταχυνόμενη αφυδάτωση της αλόης, ο περιβάλλοντα αέρας υγραίνεται με ένα μπουκάλι ψεκασμού, χωρίς να στρέφεται το σπρέι προς το παχύφυτο.

Επίσης, μερικές φορές το περιγραφόμενο φυτό χρειάζεται καθαρισμό από τη σκόνη - μια διαδικασία που περιλαμβάνει και ψεκασμό υγρού. Ο βέλτιστος χρόνος για αυτό είναι η αρχή του φθινοπώρου.

Εάν η αλόη φυτευτεί πρόσφατα στο έδαφος, δεν χρειάζεται να την ταΐσετε. Συνιστάται η εφαρμογή των πρώτων λιπασμάτων μετά από 6 μήνες ή αργότερα, με έμφαση στη χρήση ορυκτών παρασκευασμάτων. Αυτή η διαδικασία πρέπει να πραγματοποιείται στη ζεστή εποχή, τηρώντας ένα διάστημα 4 εβδομάδων μεταξύ των επιδέσμων.

Η αλόη σχετίζεται ιδιαίτερα θετικά με τα εργοστασιακά λιπάσματα, τα οποία πωλούνται με το σήμα «για παχύφυτα». Επιπλέον, ορισμένοι καλλιεργητές συμβουλεύουν να ταΐζετε το φυτό με κατακάθι καφέ ή φύλλα τσαγιού, ένα λεπτό στρώμα των οποίων κατανέμεται στην επιφάνεια του εδάφους.

Κατά κανόνα, η αλόη είναι ιδιαίτερα ανθεκτική στις περισσότερες ασθένειες και παράσιτα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν το φυτό δεν φροντίζεται σωστά, μπορεί να υποφέρει από τις ακόλουθες κακοτυχίες.

• Ρίζα σήψης. Τις περισσότερες φορές αναπτύσσεται λόγω υπερβολικού ποτίσματος του παχύφυτου. Οι κύριες εκδηλώσεις είναι η απαλότητα, η ωχρότητα και η απώλεια των φύλλων, με αποτέλεσμα η αλόη σταδιακά να εξαφανίζεται. Για να αναζωογονήσετε το φυτό, πρέπει να το αφαιρέσετε από τη γλάστρα, να απαλλαγείτε από προβληματικές περιοχές, να επεξεργαστείτε τα τμήματα με αντισηπτικό και να μεταμοσχεύσετε σε νέο υπόστρωμα. Εάν οι ρίζες είναι εντελώς σαπισμένες, τότε δεν θα μπορούν να αναπτυχθούν και η αλόη θα πρέπει να σωθεί με μοσχεύματα.

• Έντονη ωχρότητα των φύλλων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η αιτία του συμπτώματος είναι η έλλειψη ηλιακού φωτός. Για να λυθεί το πρόβλημα, είναι απαραίτητο να τοποθετήσετε το φυτό σε πιο φωτεινό μέρος ή να βασιστείτε στη χρήση φυτολάμπας.

• Φύλλα που πέφτουν. Τις περισσότερες φορές, το σύμπτωμα παρατηρείται σε καταστάσεις όπου η αλόη πάσχει από υποθερμία. Για να βοηθήσει το παχύφυτο, πρέπει να τοποθετηθεί σε πιο ζεστό μέρος και να ποτιστεί με νερό σε θερμοκρασία δωματίου.

Για να τονωθεί η εμφάνιση νέων και υγιών φύλλων, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί υποχρεωτικό και τακτικό κλάδεμα της αλόης. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, αφαιρέστε:

• αποξηραμένα, κατεστραμμένα, πολύ χλωμά, καθώς και φύλλα προσβεβλημένα από ασθένειες και παράσιτα.
• επιπλέον πλευρικοί βλαστοί που επιβραδύνουν την ανάπτυξη του μητρικού φυτού.
• υγιή φύλλα, η παρουσία των οποίων επηρεάζει αρνητικά την εμφάνιση της αλόης (για να τα ξεφορτωθείτε, μπορείτε να σχηματίσετε ένα φυτό κατά την κρίση σας).

Ο βέλτιστος τρόπος αναπαραγωγής της αλόης είναι ο φυτικός. Περιλαμβάνει τη χρήση κορυφαίων ή ριζικών μοσχευμάτων και απαιτεί την ακόλουθη σειρά ενεργειών:

• επιλέξτε τα πιο υγιή μέρη του φυτού και κόψτε τα προσεκτικά.
• Επεξεργαστείτε τα σημεία κοπής με θρυμματισμένο ενεργό άνθρακα.
• στεγνώστε τα μοσχεύματα για αρκετές ημέρες.
• τοποθετήστε το υλικό φύτευσης στην άμμο με ένα κόψιμο, εμβαθύνοντάς το όχι περισσότερο από 4 cm.
• πότισμα νεαρών φυτών τακτικά, αποτρέποντας την ξήρανση του εδάφους.
• διατηρήστε τη θερμοκρασία στους 20 ° C.

Μια εναλλακτική επιλογή είναι ο πολλαπλασιασμός των σπόρων. Για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, χρειάζεται ένα δοχείο γεμάτο με χώμα (η σύνθεση του υποστρώματος είναι χλοοτάπητα και φυλλώδες έδαφος με την προσθήκη άμμου σε αναλογία 1: 1: 1). Αφού βλαστήσουν οι νεαρές αλόες, πρέπει να φυτευτούν σε ξεχωριστά δοχεία χρησιμοποιώντας την ίδια σύνθεση εδάφους, συμπληρωμένα με σκόνη ψησίματος αναμεμειγμένη σε ίσες ποσότητες - θρυμματισμένο άνθρακα και τσιπς από τούβλα.

Εν κατακλείδι, μένει να απαριθμήσουμε μερικές συστάσεις, συμβάλλοντας στην επιτυχή καλλιέργεια της αλόης στο σπίτι:

• το έδαφος που προορίζεται για το περιγραφόμενο παχύφυτο, είναι επιθυμητό να υποβληθεί σε απολυμαντική θερμική επεξεργασία.
• κατά τη φύτευση αλόης, είναι απαραίτητο να εξοπλιστεί ένα στρώμα αποστράγγισης (για παράδειγμα, από διογκωμένο πηλό).
• η βέλτιστη συχνότητα μεταφύτευσης νεαρών φυτών - μία φορά το χρόνο, ενήλικες - τρεις φορές λιγότερο.
• το καλοκαίρι, συνιστάται να τοποθετείτε το εν λόγω παχύφυτο στον καθαρό αέρα, αποτρέποντας το νερό της βροχής να εισέλθει στα φύλλα και το έδαφος.
• εάν το εργοστάσιο βρίσκεται κοντά σε παράθυρο, πόρτα ή άλλη πηγή ρεύματος ρεύματος, θα πρέπει να βρίσκεται σε μέρος προστατευμένο από διεισδυτικά ρεύματα αέρα.

Επιπλέον, σε ορισμένες περιπτώσεις, η αλόη μπορεί να υποφέρει από τις καυτές ακτίνες του ήλιου (χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι το κιτρίνισμα των φύλλων). Υπάρχουν δύο λύσεις σε αυτό το πρόβλημα - οργάνωση προστασίας από πολύ έντονο φως ή επιλογή άλλου χώρου για το φυτό.

Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι η δημοτικότητα της αλόης είναι απολύτως άξια. Ανθεκτικό και χωρίς απαιτήσεις στη φροντίδα, ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των καλλιεργητών, κάτι που βρίσκει τακτικά την πρακτική επιβεβαίωσή του.

Για πληροφορίες σχετικά με το πώς να φροντίζετε σωστά την αλόη, δείτε το επόμενο βίντεο.